با نگاهی به نحوه کار و کنترل دستگاهها و بخشهای مختلف ساختمان متوجه میشویم که در مقایسه با وضعیت فعلی کاربرد هوش مصنوعی و یادگیری ماشین در خانه هوشمند ظرفیتهای زیادی ایجاد کرده و باعث تحول شگرفی در این حوزه شده است.
در حال حاضر امکان کنترل متمرکز و یکپارچه دستگاههای الکترونیکی در ساختمانهای ایمن و راحت با بهره گیری از سیستمهای کنترل مستقیم دیجیتالی (DDC) فراهم شده است.
این سیستمها از یک الگوی ثابت و یکسان پیروی می کنند که به صورت غیر قابل انعطاف و بر اساس برنامهریزی ثابت عمل مینماید، مثلا وقتی شما دمای دستگاههای تهویه منزل را روی درجهای خاص تنظیم می کنید دمای محیط در همان درجه کنترل می شود و دیگر مسایل مثل راحتی ساکنین در شرایط مختلف و صرفه جویی در مصرف انرژی لحاظ نمیشود.
این نوع سیستمهای کنترلی از تعداد محدودی سنسور و داده های ورودی کمی استفاده می کنند که در بهترین حالت می تواند وظایف سادهای را در منزل بر عهده گیرد و در نهایت نتایج ثابتی را ایجاد کند.
اشکال بزرگ این نوع سیستم کنترل، حذف عامل انسانی و نادیده گرفتن هوش و تصمیمگیری انسان از چرخه کنترل دستگاه است و کارها بگونهای شکل می گیرد که بود و نبود افراد تفاوتی را در عملکرد سیستم ایجاد نمیکند.